Τα πουλιά πεθαίνουν... τραγουδώντας...

Άσπρα μαντάτα στο μαλλί

μαύρα χλιμένα στο πουλί

που έχασε το λάλο 

κι δεν τραγδάει άλλο

Πάει πια δεν τραγουδά

βαθιά είναι θλιμμένο 

έχασε τα γκουβέρνα του 

κι είναι σα χαμένο

χαθήκανε οι δόξες του 

πάνε οι σηκωμάρες

έπεσε λένε καταγής

το πιάσαν οι χαμάρες

πάν΄οι καλές οι εποχές

που ήταν ορθωμένο

κλαίει χτυπιέται οδύρεται

που ναι κατεβασμένο

τι έχεις πλι' μ κι μο πισις 

δεν κρένεις δε μιλιέσαι

τη γη κοιτάς καθημερνά

και πλεόν δε "βαριέσαι";

Πάνε οι καλές οι εποχές

πάνε χαθήκαν όλες

λειώσανε πλέον τα βρακιά

μας έμειναν οι σόλες

βλέπω τον άλλον με μαλλί 

κι όλο συλλογιέμαι

γιατί το έρμο ψόφησα 

κι όλο στραβο... κοιμιέμαι...