Σχοινοβατούσα κόρη...

Ζητούσε η κόρη Εξαίρεση

Για να σωθεί απ’ την υπεξαίρεση

Και για να γίνει πιστευτή

Γαρούφαλο κρέμασε στ΄αυτί

Πήρε το Γιώργο από κοντά

Κι αρχίνησε να κλαίει

Με δάκρυα στα μάτια της

Του λεγε πως δε φταίει

Ήμουν χαζή που τα κλεψα

Ήμουνα βλαξ στο λέω

Και τώρα που πίσω τα δωσα

Μετάνιωσα και κλαίω

Κι ο Γιώργος άμα τ΄ άκουσε

Βαριά εσυγκινήθει

Μονάχος συλλογίζεται

Μην ο πατήρ τον φτύσει…

Τι να την κάν’ την έρημη

Με την ξανθιά την κόμη

Κάνε της λέει υπομονή

Να μη φανούμε ακόμη

Νέα θεσούλα σου χω εγώ

Και μη στενοχωριέσαι

Μέσα εις τον πολτισμό

Θα πας και ας χτυπιέσαι