Χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο

                                                                                                 Του ΠΑΝΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Με την άκρως πετυχημένη αυτή φράση – απάντηση του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Χάρη Καστανίδη, προς τον Πρόεδρο του ΣΕΒ κ. Δ. Δασκαλόπουλο, δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Αντίθετα μπορεί να επαυξήσει σε χαρακτηρισμούς και παρομοιώσεις. Ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ, προφανώς ενθαρρημένος απ’ τα όσα συμβαίνουν στη χώρα και την αυτο-απαξίωση της πολιτικής, εκτόξευσε τα βέλη του κατά πάντων, σε μια ομιλία – πολιτικό μανιφέστο, παρόντων των Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά. Και βέβαια ο κ. Δασκαλόπουλος μπορεί να λέει τα δικά του, αλλά τα ερωτήματα είναι πολλά και ζητούν απάντηση από την λεγόμενη “αστική” τάξη της πατρίδας μας. Δηλαδή η υγιής επιχειρηματική τάξη δεν είχε καμία σχέση με το Χρηματιστήριο; Τα δισ. ευρώ που αποκόμισε τα επένδυσε και δεν τα εξήγαγε σε of shore επιχειρήσεις; Οι κουμπάροι και οι λοιποί συγγενείς δεν είχαν καμία σχέση με τον ιδιωτικό τομέα και το επικερδές αλισβερίσι με το Δημόσιο; Υπάρχει άραγε στη χώρα κρατικοδίαιτος καπιταλισμός και μας διαφεύγει; Κανένας άραγε επιχειρηματίας δεν διαπλέκεται με τα ΜΜΕ ώστε να πετύχει αυτό που θέλει; Οι εργολήπτες στην Ελλάδα με τι προδιαγραφές και τιμές κατασκευάζουν τα δημόσια έργα;
Αυτά και άλλα πολλά θαρρούμε ότι δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Το να διαμορφώνεις στην κοινή γνώμη ένα κλίμα απόρριψης, μέσα από γενικεύσεις, στόχος σου φυσικά είναι το σύνολο των θεσμών σε κάθε έκφρασή τους. Αυτοί λοιπόν που επί χρόνια κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και έγιναν οι μιζαδόροι της ανάπτυξης, καλούν εκ νέου το κράτος να βοηθήσει την ελεύθερη οικονομία! Ο παραλογισμός και η αγυρτεία σε όλο τους το μεγαλείο…

Και αφού λοιπόν χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο, το μεγάλο ερώτημα για τους απλούς πολίτες είναι ποιος τη “βύζαινε” και “χόρτασε” όλα αυτά τα χρόνια;

Υ.Γ. Ο διάσημος Αργεντίνος γιατρός και ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) κάπου λέει: «Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν το χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δεν θα είναι δωρεάν αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις αξίζει τον κόπο».
Τις δυο πρώτες αναφορές τις χαρίζουμε στον νεοέλληνα Μπερλουσκόνι και τους πολιτικούς χωρίς ανάστημα. Εμείς διαλέγουμε την διαδρομή του επώδυνου κόστους να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις. Πραγματικά αξίζει τον κόπο… και να αντιστέκεσαι φυσικά.