Η Κατίνα η προβατίνα
όμορφη γλυκιά και φίνα
το βαλε για βουλευτίνα
μες στο στάβλο καμαρώνει
και τα φρύδια της σηκώνει
θέλει να τηνε ψηφίσουν
και να την σταυροδοτήσουν
τα βοιδάκια τα καημένα
που ναι πάντοτε κλαμένα
τη θωρούνε και της λένε
δε μας βλέπεις που όλο κλαίμε;
Γιατί κλαίτε βρε καημένα
κι είστε πάντα βουρκωμένα;
γιατί άμα βγεις θα μας αφήσεις
και τον κόσμο θα γυρίσεις
και θα μείνουμε μονάχοι
κι όπου λάχει εμείς οι βλάχοι
Τ' άκουσε αυτά η δόλια
την χτυπήσαν σαν τα βόλια
πήγε τότε αυτή κοντά τους
και τους χάιδεψε τ' αυτιά τους
Μην μου κλαίτε και χτυπιέστε
κι άμα βγω σεις θα καυχιέστε
ότι βγήκα απ' το κοπάδι
λες και ήμουν μες τον Άδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου