Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, σου λέει, κι εσύ δόλια «παραμυθιάζεσαι» πως επειδή απόκτησες δικαίωμα ψήφου κι αυτό με καθυστέρηση χρόνων, ίσα εργασιακά δικαιώματα με τους άνδρες, να ο δράκος στο παραμύθι, επειδή στο παρελθόν κάηκαν και μερικά σουτιέν, σπεύδεις να βάλεις τα καλά σου και σαν καλό κορίτσι, μα πάνω από όλα χειραφετημένο, και κάθε 8 του Μάρτη να το ρίξεις έξω με τις υπόλοιπες… Και να οι μπούκλες, το κρεπαρισμένο μαλλί, το τακούνι και το νύχι το χτιστό, το ντεκολτέ φόρα – παρτίδα, γλεντάς για τα επιτεύγματα κάποιων άλλων γυναικών, ακούγοντας Μαζωνάκη και «ανήκω σε μένα και τα όνειρα μου…» Και δω που τα λέμε για ποια όνειρα μιλάμε; Για κείνα της μάνας σου όταν ήσουν μικρή; Ας πούμε να βρεις τον πρίγκιπα του παραμυθιού, να γίνεις οπωσδήποτε μάνα, να εργάζεσαι για να έχεις το δικό σου πορτοφόλι και να μην τον έχεις ανάγκη και να συνεισφέρεις, να είσαι καλή νοικοκυρά και σύζυγος, να, να, να, να… Και πάνω από όλα να μην πάρουν χαμπάρι οι άλλες κι ο σύζυγος ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις… Αλλά να που αυτά τα “να” είναι που κάποια στιγμή σου δίνουν στα νεύρα και έρχεται η ώρα που από γενναία, άτρωτη και φεμινίστρια, γίνεσαι χωρίς να το καταλάβεις Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά, που “σέβεται” τον εαυτό της και γιορτάζει μια φορά το χρόνο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου